Emotioneel weerzien

Vandaag het verlate verslag van gisteren, het moest allemaal eerst even landen. 

We gingen namelijk op bezoek bij vrienden, niet zomaar vrienden, maar  vrienden van ooit en altijd. Roberto

en Maria-Luz

broer en zus die we in de zomer van 1975 hebben ontmoet. Ook Antonio (Tony) was erbij, hij behoort sinds dezelfde tijd tot het meubilair. Het was zes jaar geleden dat ik ze voor het laatst had gezien. En nu samen met mijn kersverse echtgenote op bezoek. Het was een emotioneel weerzien. Niet in de laatste plaats door de fysieke problemen die ze sinds enige tijd ervaren. We hopen maar dat dat van tijdelijke aard is. 

Na de tranen, omhelzingen en voorstellen wenkte Roberto mij mee naar de garage en haalde een pakketje tevoorschijn. Wat bleek? Ze hadden een prachtig huwelijkscadeau voor ons gekocht

Nadat we fijn hadden bijgepraat nam Roberto ons mee voor de gebruikelijke tour langs de strandjes, de kliffen en de iconische herinneringen die op verschillende plaatsen zijn ontstaan en vastgezet. Waaronder het strand van Los Pinos. 

Daarna terug naar Maria-Luz (kortweg Luz). Lopend van hun huis de berg af en zo'n 300 meter verderop een tafeltje gezocht bij Carbo Nègre

ik vraag me af of deze naam wel woke is. Of nou ja, eigenlijk vraag ik me dat helemaal niet af 😝. 

Daar hebben we van een heerlijke maaltijd gesmuld met

een heerlijke groene salade

Mejillones en

Calamares a la plancha. 

We zijn rond een uurtje of zes weer vertrokken, het is iets meer dan een uur rijden naar onze pipowagen, nadat de nodige tranen gevloeid hadden. We hopen dat we elkaar nog vaker zullen gaan zien. 

Eenmaal terug hebben we de dag verwerkt met een boek en verse chorizo waarna we als een marmot (ik dacht baby maar deze is nog leuker) hebben geslapen. 

Vandaag staat er niks op het programma, lezen en genieten, verder niks. 

🙏🏻❤️🕉️